Niebezpieczny biznes - rozdział trzeci

Krótko po północy wymknęliśmy się z baru razem z Kacprem. Reszta ciągle siedziała w środku rozmawiając i żartując. Towar szybko się skończył i wywietrzały wszelkie dowody na to, że w ogóle istniał. Spragnieni chwili samotności, praktycznie niezauważeni opuściliśmy przyjaciół i teraz wolnym krokiem zmierzaliśmy do pobliskiego parku trzymając się za ręce.

- Jak tam w szkole, Lore? – spytał w pewnej chwili. – Martwię się. Mówiłaś, że masz tam beznadziejnie.

- Bez przesady – odrzekłam. – Nie jest tak źle. Może faktycznie nie mam z kim gadać, a nawet jakbym miała, to nie miałabym o czym. Ale jeszcze tylko rok. Leon chce, żebym zdała maturę.

- Mnie też bez przerwy namawiał, jak miałem wątpliwości – Kacper skończył szkołę dwa lata temu, właściwie tylko dzięki namowom mojego brata. – I w sumie chwała mu za to. Przynajmniej coś osiągnąłem w tym swoim życiu.

- Dużo osiągnąłeś. Masz mnie, masz przyjaciół. Z głodu nie giniesz. Masz solidny dach nad głową. To mało?

- Pewnie że nie. Ale czasem zastanawiam się, gdzie byśmy byli, gdybyśmy zdecydowali się na inną drogę – usiadł na ławce i wskazał miejsce obok siebie. – Myślisz, że byśmy się wtedy poznali?

- Możliwe, ale może byśmy się nie pokochali. Pewnie nawet nie zwrócilibyśmy na siebie większej uwagi – zaśmiałam się.

 - Bzdura – powiedział Kacper z przekonaniem. – Wypatrzyłbym cię nawet w największym tłumie.

- Całe szczęście. Bałam się, że powiesz co innego – pogłaskałam go po twarzy, a on przysunął się i złożył na moich ustach pocałunek. Z trudem zachowywałam trzeźwość umysłu. Po kilku minutach przerwałam pieszczotę i usiadłam mu na kolanach.

- Mam pomysł. Przyjdę po ciebie jutro do tej szkoły – mruknął chłopak patrząc na mnie z determinacją na twarzy. – Jak zobaczą, kto się tobą opiekuje, zaczną ci zazdrościć. Spojrzą na ciebie inaczej.

- Zaczną się niepotrzebnie interesować – dodałam. – Chyba tego nie potrzebujemy.

- No przestań. Będzie beka.

- Ehhh, ok – westchnęłam, rzucając krótkie spojrzenie w niebo, jakbym była zmuszona do ostateczności. – Tylko nie narozrabiaj i nie rozmawiaj z nikim.

- Spoko. Będę tylko oddychać. Chyba że nie mogę? – zapytał z niewinnym uśmiechem i wstaliśmy.

- Pomyślę nad tym – odrzekłam, a kiedy chciał mnie znów wziąć za rękę, wywinęłam się i zaczęłam uciekać. Biegaliśmy, śmiejąc się, po całym parku, aż w końcu Kacper dogonił mnie, wziął na ręce i okręcił w powietrzu.

- Złapałem cię.

- Widzę.

Położyliśmy się na trawie. Na obrzeżach miasta, w tym opuszczonym miejscu, udało jej się urosnąć do całkiem pokaźnych rozmiarów, a przy tym była miękka i pachnąca. Spojrzałam na Kacpra. Leżał z zamkniętymi oczami, nieświadomy tego, że się mu przyglądam. Na jego twarzy malowały się spokój i szczęście, ale po chwili ich miejsce zastąpiło coś nowego – coś na kształt zwątpienia, niepewności, jakby coś… ukrywał. Znałam go wystarczająco długo, żeby zauważyć, że coś go trapi.

- Hej – szepnęłam. – Wszystko w porządku?

- Tak, tak – odrzekł szybko. – Nie przejmuj się.

- A czy gdyby się coś działo… powiedziałbyś mi? – zapytałam na wszelki wypadek. – Wiesz, że możesz mi zaufać.

- Pewnie że wiem. Niczego nie ukrywam – spojrzał na mnie krzepiąco. – Naprawdę, wszystko gra.

Nie byłam tego stuprocentowo pewna, ale nie dałam tego po sobie poznać. Postanowiłam, że zapytam Leona, czy Kacper czegoś mu nie mówił. Mimowolnie zaczęłam się martwić.

- Dobra. Niech ci będzie – powiedziałam w końcu. – Ale jeśli mam jutro iść do tej szkoły, a ty masz po mnie przyjść, to musimy wracać do domów. Napiszę do Leona, że wracamy.

Wstaliśmy i ruszyliśmy w stronę ulicy. Na chodniku stał błyszczący motocykl, na którego punkcie mój chłopak ma prawdziwą obsesję. Zauważyłam, że chyba jeszcze dziś rano był z nim na myjni. Wyjął dwa kaski ze schowka i jeden podał mnie. Parę minut później mknęliśmy pustą ulicą, a niecałe pół godziny później zatrzymaliśmy się pod moim domem. Oddałam Kacprowi kask, ale on nie ściągnął swojego, tylko przyciągnął mnie do siebie.

- To o której jutro przyjechać po ciebie? – spytał przytłumionym głosem.

- O drugiej – odrzekłam, po czym zdjęłam mu kask i poprawiłam fryzurę. Przytknął swoje czoło do mojego. – Uważaj, jak będziesz wracał. Zawsze boję się, że pewnego dnia skończysz na latarni.

- Chyba żartujesz – zaśmiał się. – Przecież świetnie jeżdżę.

- Wolę ci powiedzieć, żebyś uważał. Tak na wszelki wypadek. Nie wątpię w twoje umiejętności.

- Całe szczęście – westchnął z ulgą i demonstracyjnie przyłożył sobie dłoń do serca.

Wywróciłam oczami, a Kacper znowu zaczął się śmiać i pocałował mnie w czoło.

- No już. Nie denerwuj się – powiedział. – Obiecuję, że będę ostrożny. I będę po ciebie jutro o drugiej. Wszystkim opadną kopary.

- Bo w końcu jesteś taki przystojny – dodałam kpiąco.

- No a nie jestem? – spytał oburzony.

- Oczywiście że jesteś – przez chwilę zapatrzyłam się w jego oczy, a potem pocałowałam go na pożegnanie. – Do jutra.

- Kocham cię, skarbie.

- A ja kocham ciebie.

Wiedziałam, że jeśli natychmiast nie pójdę do domu, to już w ogóle się dziś nie rozstaniemy. Uśmiechnęliśmy się do siebie ostatni raz i weszłam do domu. Kiedy kładłam się spać i nastawiałam budzik na rano, usłyszałam, że Kacper odjeżdża. Zastanawiałam się, jak zareagują moi znajomi kiedy zobaczą pod szkołą zabójczo przystojnego gościa na motocyklu. Zgłupieją.

A jeszcze bardziej wtedy, gdy przekonają się, na kogo czeka.

***

Loverance