Niebezpieczny biznes - Rozdział dziewiąty

Ciągle do mnie nie docierało. Stałam tak na tej stacji, zastanawiając się, czy może to nie jest jakiś koszmarny sen. Na próbę mocno uszczypnęłam się w rękę. Dalej tam byłam.

Nie miałam pojęcia, ile mamy czasu zanim mafia zrobi nam niespodziankę, więc pobiegłam do domu najszybciej jak się dało. Tam czekał już na mnie Leon.

- Ty nie masz nawet pojęcia, w jakich jesteśmy tarapatach – oznajmiłam.

- Nie wiem czy chcę wiedzieć.

- Na pewno chcesz. Spotkałam się z Kacprem.

- Co takiego?!

- Napisał do mnie żebyśmy się spotkali. No i… Opowiedział o co chodzi. Chciał żebym ukradła ci mnóstwo towaru. Bo… sprzedał mafii za podwojoną cenę, a oni się zorientowali – w końcu doszła do mnie powaga tych słów, więc przysiadłam tak jak stałam, na podłodze. – I teraz żądają drugie tyle co im sprzedał. Ale nie słyszałeś jeszcze najlepszego. Zdradził im, gdzie się ukrywamy. A sam uciekł nie wiadomo dokąd.

Z ust Leona popłynął potok przekleństw. Chodził po przedpokoju rzucając co chwila wulgaryzmami, aż w końcu trzasnął z całej siły w ścianę. Nie dziwiłam mu się, cierpliwie czekałam aż się wyżyje. W końcu stanął przede mną.

- Czyli oni mogą się tu zjawić w każdej chwili? – upewnił się.

- No tak.

- Świetnie. Genialnie. Wiesz, co trzeba teraz zrobić?

- Nie mam pojęcia.

- Trzeba dać znać wszystkim żeby pakowali najważniejsze rzeczy. I wiejemy stąd. Jak najszybciej.

Nie mówiąc nic więcej zdecydowanym ruchem wyjął komórkę i zadzwonił. Po rozmowie zorientowałam się, że do Michała.

- Ok. To bierz Emmę, szczoteczkę i gacie na zmianę. Za godzinę. Na… stacji benzynowej – spojrzał na mnie z błyskiem w oku. – Do zobaczenia. No, Lora – zwrócił się do mnie. – Dzwoń do Grety, Nathana i Roba.

Dziesięć minut później wszyscy już byli poinformowani o nagłej sytuacji, a my z Leonem pakowaliśmy się do walizek. Brałam wszystko co wpadło mi w ręce. Za kolejne pół godziny wkładaliśmy wszystko do bmw.

- Musimy zmienić tą brykę – mruknęłam.

- E tam. Załatwię fałszywe rejestracje. Będziemy zmieniać co jakiś czas.

- Myślisz, że się nie zorientują? W końcu to mafia.

- Raczej nie, przecież nie wiedzą, czym jeździmy. Chyba tego Kacper im nie wypaplał.

- No oby.

Na stacji benzynowej byliśmy chwilę przed czasem, więc Leon przezornie zatankował do pełna. Wkrótce potem podjechało do nas czerwone Alfa Romeo Giulietta i wysiedli z niego Michał i Emma. Zaraz za nimi na Hondzie CBR pojawił się Nathan. Reszta przyszła na piechotę – ustaliliśmy to już przez telefon, żeby nie ciągnąć ze sobą sznura drogich samochodów.

Leon streścił pokrótce ostatnie wydarzenia.

- Nie chciałem planować niczego bez was, ale nie ukrywam, że mam parę pomysłów – zakończył. – Przede wszystkim jednak musimy zachować spokój.

- Spokój – prychnęłam. – Lepiej pobudźcie w sobie adrenalinę. Jak szybko czegoś nie zrobimy, to mafia nas zmiecie z powierzchni ziemi. Trzeba działać.

- No ok – odrzekł Leon. – To proponujcie.

- Po pierwsze, gdzie się wynosimy? – spytał Adrian. – Gdzieś daleko, czy bliżej?

- Póki co, lepiej chyba bliżej – powiedział Michał. – Nawet w tym mieście. No i najlepiej wszyscy razem, żeby na wszelki wypadek móc się natychmiast zwinąć.

- Dobrze, mamy więc wstępny plan. Idziemy do jakiejś agencji nieruchomości i zajmujemy nową chatę. Zgadzacie się? – zapytał Leon.

Wszyscy na to przystali, więc wsiedliśmy do naszych pojazdów (Greta i Rob pojechali z nami, a Adrian i Seba z Michałem i Emmą) i ruszyliśmy do miasta. Agencja nieruchomości mieściła się niedaleko centrum. Pracująca tam kobieta na widok naszej sporej grupy nieco się zdziwiła, ale nie odezwała się słowem. Greta wystąpiła naprzód.

- Dzień dobry – powiedziała spokojnym, rzeczowym tonem. – Chcemy kupić dom. Najlepiej gdzieś na przedmieściach. Niezbyt wystawny, zwykły, jednorodzinny.

Kobieta wstukała coś w swój komputer, po czym nie patrząc na nas, powiedziała:

- Mamy dom szeregowy na przedmieściach, zamieszkana, całkiem pokazowa dzielnica…

- Nie – przerwała jej Greta stanowczo. – Miał być niezbyt wystawny. I jeśli to możliwe – żeby stał gdzieś na uboczu.

Mimo że nadal mówiła spokojnie, musiało bić od nas coś niepokojącego, bo kobieta wyglądała na nieco zdenerwowaną.

- Dobrze dobrze, rozumiem – odrzekła pospiesznie. – To może ten. Niestety też szeregowy…

- Najmocniej przepraszam – odezwał się nagle Rob, patrząc na pracownicę. – Prosiliśmy, żeby stał na uboczu. Jeśli nie ma pani takiego domu w swoim spisie, to proszę nie tracić naszego czasu.

- Rob, stary – Nathan szturchnął go w ramię. – Uspokój się. To zabrzmiało niesympatycznie.

- Jeśli tak, to przepraszam – wycofał się chłopak.

- To mogłaby pani kontynuować? – spytała uprzejmie Greta, patrząc na przedstawicielkę biura. Ta jednak patrzyła na nas  coraz bardziej zdenerwowana.

- Proszę wybaczyć koledze – poprosił Leon. – On jest nieco nerwowy. A poza tym, naprawdę musimy szybko znaleźć mieszkanie. – Mogłaby pani…?

- A tak, tak – kobieta nagle jakby się przebudziła i znów patrzyła w komputer szybko przeglądając kolejne oferty. – Może to państwa zainteresuje. Dom znajduje się za miastem, w pobliżu autostrady i lotniska. Hałas cały czas – mruknęła na odchodnym. – W pobliżu stoją też trzy inne domy. Ale spokojnie – zerknęła na Gretę i w przelocie na Roba. – Są niezamieszkane. Dom jest piętrowy.

- Bierzemy – wypaliła Greta. – Bierzemy od ręki.

- Kosztuje…

- Cena nie gra roli – przerwał jej Leon, wyjmując książeczkę czekową i wypełniając kwitek zostawiając puste kwadraciki na kwotę. – Pani tylko wpisze tą należność – zerknęłam na podany numer konta i tak jak się spodziewałam, było to nasze grupowe konto, na którym znajdowała się większość pieniędzy za towar.

- Jasne… Oczywiście – kobieta trzęsącą ręką wzięła kartkę i wyjęła z szufladki klucze, po czym podała adres.

- Dziękujemy – powiedziała Greta.

- I jeszcze raz przepraszam, jeśli panią przestraszyłem – dodał Rob.

***

Zabawa się rozkręca ;) Dzięki wszystkim, którzy czytają! Jesteście dla mnie wielką motywacją :))

Loverance