Niebezpieczny biznes - Rozdział ósmy

Obudziłam się tuż przed południem. Telefon, jak mogłam się spodziewać, ział pustką. Nie spodziewałam się niczego innego.

Zwlokłam się z łóżka i wolnym krokiem zeszłam na dół. Leona nigdzie nie było, ale z jego pokoju usłyszałam głębokie chrapanie. Uznałam, że nie będę go budzić. Jednak kiedy tylko zaparzyłam kawę, zjawił się natychmiast.

- Co za życie – mruknął. – Jeśli natychmiast nie zapalę, szlag mnie trafi.

- Tak z rana? – zdziwiłam się.

- Czemu by nie. Zresztą już nie jest rano. Jest po południu – powiedział patrząc na zegar, który wskazywał pięć po dwunastej.

- Ale tylko jednego? – upewniłam się. Godziłam się na rozprowadzanie towaru, ale dbałam też o to, żeby nikt z ekipy nie przesadził.

- Wiadomo – odrzekł i wyszedł na tył domu.

Nagle w kieszeni zawibrował mój telefon. Wyjęłam go z myślą, że to pewnie jakaś reklama. Ale nie.

To był Kacper.

„Spotkajmy się dzisiaj. Za pół godziny. Na stacji benzynowej, niedaleko Twojego domu. NIE MÓW nikomu z ekipy, A ZWŁASZCZA Leonowi. K.”

Stanęło mi serce.

Dlaczego miałam nic nikomu nie mówić? O co w tym wszystkim chodziło? Mimo że świetnie zdawałam sobie sprawę z zagrożenia, postanowiłam jednak udać się na miejsce spotkania. Tuż przed wyjściem wyjęłam z sejfu mój własny pistolet, który kiedyś sprawił mi Leon. Uznałam, że lepiej mieć go ze sobą.

Wymknęłam się z domu i dotarłam na stację jakieś dziesięć minut przed czasem. Serce waliło mi jak oszalałe. Nie wiedziałam, czy to strach, czy może ekscytacja, że być może poznam prawdę, czy po prostu nadal reagowałam w ten sposób na Kacpra. Niczego nie byłam już pewna.

Po chwili zza zakrętu wyłonił się czarny motocykl i zjechał na stację. Kacper zatrzymał się przede mną, zdjął kask i wstał. Nie wiedziałam, jak się zachować.

- Hej – odezwał się pierwszy i podszedł do mnie, ale ja odruchowo zrobiłam krok w tył. Zatrzymał się. – Uciekasz przede mną? O co chodzi?

- To ja się pytam, o co chodzi – odrzekłam cicho. – Znikasz, nie dajesz znaku życia. Wszyscy się martwimy.

- Niepotrzebnie. Świetnie sobie radzę.

- To w takim razie po co wróciłeś?

- Mam sprawę. Tylko ty możesz mi pomóc.

- Sprawę.

- No tak. Będę mówił szybko. Potrzebny mi towar… Dużo, jak najwięcej.

- Słucham?! Dlaczego?!

- Nie krzycz tak… Mam duży problem. Albo go załatwię, albo będę musiał wiać. To załatwisz ten towar?

- Ale skąd mam ci go wytrzasnąć?

- No jak to? Od Leona. Ale najlepiej w taki sposób, żeby niczego się nie dowiedział.

Nie mogłam uwierzyć. Nie mogłam. Mówił to z taką pewnością w głosie. Postanowiłam zagrać w jego gierkę.

- Nic ci nie dam, póki nie dowiem się po co. Dobrze wiesz, jaka jestem. Nie żartuję.

- No wiem, niestety. Dużo mnie to kosztuje, żeby ci to wyjaśnić. Ale już sobie naważyłem, to teraz wypiję. Prawda jest taka, że sprzedałem towar za podwojoną cenę. Teraz oni się zorientowali i żądają wyrównania rachunków. Chcą po prostu drugie tyle, co im sprzedałem. Ale… koniecznie chcą ten towar, nie pieniędzy. Inaczej… będzie źle.

„Chyba już nic mnie nie zaskoczy”, pomyślałam.

- Kogo tak oszukałeś?

- …Mafię.

„A jednak.”  Poczułam, że zaraz zemdleję, ale Kacper złapał mnie, zanim upadłam. Otrzeźwiło mnie to natychmiast.

- Nie dotykaj mnie – warknęłam lodowato. – Nie rozumiem, jak mogłeś to zrobić. Czego chciałeś? Hajsu? Mało masz? – pytałam raz po raz. – Nie licz na to, że teraz ci pomogę. Nie myśl sobie, że jak ty oszukujesz wszystkich naokoło, to ja też będę. Nie ma takiej opcji.

- Lora, nic nie rozumiesz – odparł Kacper. Usłyszałam w jego głosie panikę. – Nie rozumiesz. Albo dam im ten towar, albo mnie zabiją. A potem was wszystkich.

- Jak to nas wszystkich? Przecież nie wiedzą, gdzie się ukrywamy… - zamilkłam, bo nagle do mnie dotarło. – Nie wierzę. Zdradziłeś nas – szepnęłam.

- Sama widzisz. Prościej będzie dać ten towar – podsunął.

- Oszalałeś?! Leon nie będzie płacił za twoją zdradę! Żadne z nas nie będzie!!! – wrzasnęłam. – A zresztą – dodałam już ciszej – Jeśli oni cię nie zabiją, Leon to zrobi. I wątpię, żeby ktokolwiek próbował go zatrzymać.

Kacper zamilkł na dłuższą chwilę, mierząc mnie wzrokiem i najwyraźniej podejmując jakąś decyzję.

- Wobec tego nie pozostawiasz mi wyboru. Muszę stąd uciec. Nie cofnę czasu i nie wrócę też do was. Ale jeśli chcesz… Możesz uciec  ze mną. Nadal mi na tobie zależy. Nic się nie zmieniło.

Nie wahałam się nawet przez moment.

- Nie, Kacper, nie odejdę z tobą. Kiedy wydałeś nas mafii, wydałeś też mnie. Jak nigdy udowodniłeś, ile dla ciebie znaczę. I oczywiście, w ogóle nie przyszło ci to do głowy… - zaśmiałam się gorzko. – Ty też nie dajesz mi wyboru. Nie zostawię ludzi, których kocham. A z tobą - nie chcę mieć nic wspólnego.

Nie wiem, czy spodziewał się innej odpowiedzi, ale jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Nic więcej nie powiedział. Nie przeprosił. Właściwie to nawet nie wziął na siebie odpowiedzialności. Po prostu wsiadł na motocykl i odjechał. Bez słowa.

***

Duży progres :) Mam nadzieję, że się Wam spodoba :) Zachęcam do komentowania, to daje dużą motywację.

Loverance