Niebezpieczny biznes - Rozdział szesnasty

Pewnie teraz wszyscy zastanawiacie się, o czym rozmawialiśmy, ale tak szczerze – nie mam pojęcia. Kojarzycie takie gadki z przyjaciółmi, o których potem mówi się „o wszystkim i o niczym”? To właśnie było coś takiego. Dowiedziałam się, że Royce ma 21 lat, lubi grać w kosza (mogłam się domyślić, w końcu był taki wysoki), słucha każdego rodzaju muzyki, ale głównie rapu, a także dużo czyta (zaskakujące jak na gangstera). Ja opowiedziałam mu trochę o szkole, o tym że też uwielbiam muzykę i gram na pianinie, i że mam piwnicę pełną książek (żebyście widzieli jak rozbłysły mu oczy). Choć niewypowiedziane pytania ciążyły, rozmawiało nam się naprawdę świetnie.

Jakiś czas później do pokoju wszedł Borge, niosąc dwa talerze z jedzeniem.

- Cieszę się, że się dogadaliście – powiedział, wsuwając mi talerz ze spaghetti pod kratą.

- Z początku nie było łatwo, ale jakoś się udało – odparłam.

- To tylko dzięki mojemu złotemu sercu – dodał Royce, ale na jego twarzy nie dostrzegłam nawet cienia uśmiechu. To było trochę dziwne, zważywszy na to, że tuż przed wejściem mafiozy uśmiechał się naprawdę często. Nagle wszystko znikło.

Borge przyjrzał mu się uważnie po czym wyciągnął z kieszeni okrągłe pudełko.

- Przyniosłem ci maść na twoją piękną buźkę. Masz dokładnie wetrzeć w ranę i czekać aż się wchłonie.

- Ok. Dzięki… mistrzu.

Borge skinął głową, uśmiechnął się do mnie krótko, ale dość przyjaźnie, po czym wyszedł nie spojrzawszy już na Royce'a ani razu. Zaraz po jego wyjściu skierowałam wzrok na swojego strażnika.

- Ej, wszystko w porządku? Strasznie spoważniałeś.

- Trochę to wszystko skomplikowane – odparł jedząc swoje spaghetti. Ja także sięgnęłam po widelec i talerz, ale nie miałam ochoty na jedzenie. Wszystko wydało mi się nagle bardzo niepokojące.

- W takich… organizacjach jak wasza czy nasza powinny panować dobre stosunki. No wiesz, zaufanie i te sprawy. A ja zauważyłam że ty się go… boisz – ledwo to powiedziałam, od razu pożałowałam. Żaden chłopak nie lubi żeby mu zarzucać strach, a co dopiero taki chłopak jak Royce. Spojrzał na mnie tak, że jakby umiał zabijać wzrokiem, to dawno bym nie żyła.

- Nie boję się go – wycedził. – I radzę ci mimo wszystko ważyć słowa. Bo potrafię być równie wredny, co czarujący.

- Pewnie. Przepraszam – odrzekłam, nie dając po sobie poznać jak wystraszyła mnie ta jego nagła zmiana. Do tej pory nie mogłam wyobrazić go sobie jako człowieka pracującego z Borge’em, ale teraz wydało mi się to bardzo realne. Spuściłam głowę na jedzenie i zajęłam się nim w milczeniu. Czekałam, aż sam się odezwie.

Długo czekałam.

- Już późno – powiedział w końcu, patrząc na swój zegarek i wstając. – Dochodzi dziesiąta. Odpocznij trochę, to był długi dzień. Wezmę twój talerz.

- Hej Royce… - zaczęłam cicho, a on odwrócił się i spojrzał na mnie z góry – naprawdę przepraszam. Nie uważam, że jesteś tchórzem – zważywszy na to, że nie zdarzało mi się przepraszać, to naprawdę było coś. Nie wspominając już o wyrzutach sumienia, które teraz czułam aż nadto.

- Nie przepraszaj mnie. Czuję, że tego nie lubisz – popatrzył na mnie i uśmiechnął się lekko. – Nie gniewam się. Idź spać. Kiedy wstaniesz, ja na pewno tu będę.

I wyszedł, nie czekając na moją odpowiedź.

Przeniosłam się na łóżko i standardowo wpatrzyłam w sufit, mając więcej przemyśleń, niż się mogłam spodziewać. Znalazłam się w dziwacznym miejscu. Ludzie, którzy chyba powinni być sobie bliscy, nie wydawali się zgrani. Ale może wszyscy w mafii byli zapatrzonymi w siebie i swój hajs bucami, a Royce nie był taki jak reszta i dlatego tak się zmieniał w konfrontacji z nimi. Może życie nauczyło go być dwulicowym. W głębi siebie mu pozazdrościłam. Gdybym też umiała się tak zmieniać, być może akceptowano by mnie w szkole.

Z drugiej strony teraz znowu czułam się tak, jakbym kompletnie nic o nim nie wiedziała. I choć z początku wydał mi się całkiem sympatyczny, teraz już nie byłam pewna. W dodatku ostatnie zdarzenia nauczyły mnie ostrożności. Zdecydowałam się poczekać na dalszy ciąg tej historii.

Szłam po rozchwianym, zbutwiałym moście, przerażona, że za moment spadnę prosto do gotującej się lawy pod moimi nogami. Niebo było pomarańczowe, ziemia po drugiej stronie mostu kompletnie wyschnięta. Myślałam tylko o tym, żeby stanąć na stałym lądzie. Lecz wtedy kolejna deska pękła, a ja z krzykiem runęłam w dół. W ostatniej chwili poczułam, że ktoś łapie mnie za rękę i ciągnie z powrotem na most. To był Royce, ubrany w całości na czarno, z nasuniętym na głowę kapturem, ale nie aż tak, żebym nie mogła go zobaczyć. Chciałam mu wyrwać rękę, ale trzymał mocno.

- Puść! Nie mogę ci ufać! – krzyknęłam nie zważając na to, że most trząsł się coraz mocniej. Chłopak nic nie robił sobie z moich wrzasków, a nawet złapał mnie mocniej, po czym zajrzał mi w oczy.

- Musisz mi zaufać. Inaczej żadne z nas nie da rady.

Obudziłam się w swojej celi, zdezorientowana i nadal wystraszona. Długą chwilę zajął mi powrót do rzeczywistości, a kiedy w końcu mi się to udało, przypomniałam sobie swój dziwny sen. Rozejrzałam się pobieżnie.

- No i co? – spytałam. – Mówiłeś, że kiedy wstanę, ty już tu będziesz. A jednak cię nie ma.

- Jestem – usłyszałam cichy szept i dopiero wtedy zauważyłam że siedzi ukryty w cieniu. Uśmiechnął się, po czym dodał – Śpij. Jest środek nocy.

- Dobrze. Dobranoc – byłam zbyt śpiąca, żeby zastanawiać się, czemu jest tu w środku nocy. Posłuchałam jego sugestii i zasnęłam na nowo. Na granicy świadomości zarejestrowałam jego cichy śmiech.

***

Mam nadzieję, że spodoba Wam się rozdział! ^^ Bardzo proszę Was o komentarze, ponieważ daje mi to mnóstwo motywacji :) Dzięki, że tu jesteście :P
PS.: Przepraszam za tą niewielką obsuwę w czasie, ale ostatnio byłam bardzo zajęta.

Loverance