Niebezpieczny biznes - Rozdział trzynasty

- Lora, wstawaj.

Otworzyłam powoli oczy i popatrzyłam na stojącą nade mną Emmę.

- Coś się stało?

- Nic konkretnego.

- No to czemu mnie budzisz? Późno poszłam spać – ziewnęłam na całe gardło i chciałam się odwrócić na drugi bok, ale Emma mnie przytrzymała.

- Trudno, Lore. Wstawaj, Nathan robi śniadanie. Idę budzić Roba, życz mi szczęścia – tuż po tych słowach wyszła z pokoju, więc nawet nie zdążyłam nic odpowiedzieć. Ubrałam się i zeszłam na dół, gdzie byli już Leon, Nathan, Adrian, Michał i Greta. Zegar wskazywał parę minut po dziewiątej.

- Siemanko – powiedział Leon na mój widok i podał mi parujący kubek. – Na pewno chcesz kawy.

- Dzięki – siadłam na swoim miejscu pod oknem i popatrzyłam kolejno na przyjaciół. Moje mentalne rozstrojenie od nocy na szczęście minęło i czułam się całkiem nieźle. Atmosfera była jednak napięta. Na wszystkich twarzach widziałam skrywaną niepewność. Siedząca obok mnie Greta uśmiechnęła się niemrawo.

- Jak tam? Widzę, że się nie wyspałaś.

- Masz rację. Nie mogłam usnąć – odrzekłam.

- Taa, ja miałam tak samo. Chociaż wiem, że jak zwykle przesadzamy.

- Dokładnie.

Przez całe śniadanie prowadziliśmy podobne rozmowy, kompletnie niepodobne do tych które toczyliśmy zazwyczaj. Miałam wrażenie, że nerwy latają w powietrzu i przenoszą się z jednej osoby na drugą. Nawet Rob, który wkrótce pojawił się razem z Sebą, nie próbował rozładować tego napięcia. Po jedzeniu chłopaki zaczęli się przygotowywać, ładować broń i chować ją w wewnętrznych kieszeniach. Podeszłam do Leona.

- Może nie idźcie – szepnęłam nie patrząc na niego, ale on tylko westchnął ciężko i podniósł mi głowę tak, żebym musiała na niego spojrzeć. Ku mojemu zdziwieniu, zobaczyłam w jego oczach iskierki rozbawienia.

- Martwisz się o mnie? – zapytał. – Nie wierzysz w umiejętności swojego brata? Nawet nie wiesz, jak mnie uraziłaś.

- To nie tak, wierzę w swojego brata. Tylko… no sama nie wiem.

 - Nie wiesz, bo w głębi serca czujesz że ten strach jest bezsensowny.

- Naprawdę wcale się nie boisz?

- Nic a nic – odparł uśmiechając się już z pełnym przekonaniem, a po chwili zaczął się śmiać w ten specyficzny zaraźliwy sposób, tak że zaczęłam się śmiać razem z nim.  Reszta patrzyła na nas zdezorientowana.

- Już kompletnie oszaleli – powiedział Rob kręcąc głową.

Kiedy w końcu udało nam się uspokoić, brat uściskał mnie mocno i szepnął mi do ucha:

- Proszę, nie martw się. Wrócimy jak zawsze.

- Nie wątpię w to.

Chłopcy wyszli, a ja, Emma i Greta zostałyśmy same. Leonowi udało się trwale poprawić mój nastrój, więc uśmiechałam się do dziewczyn, tak że i one wkrótce porzuciły smutne miny. Żeby nie myśleć o tym, co dzieje się z resztą naszej paczki, postanowiłyśmy zrobić ciasteczka. Rozmawiałyśmy i śmiałyśmy się tak, jakby nic się nie działo, a chłopaki mieli zaraz przyjść ze swoich pokoi i pożreć wszystko za jednym zamachem.

- Nigdy bym nie pomyślała, że aż tak się ze sobą zżyjemy – powiedziałam nagle. – Nie wiem co by było, gdybym was nie poznała.

- Pewnie wszystko byłoby inaczej – odrzekła Emma. – Każde z nas żyłoby w inny sposób, możliwe że bez przyjaciół i zastanawiałoby się, czemu życie jest takie nudne.

- Nie ma sensu nad tym rozmyślać, skoro tak nie jest – ucięła Greta. – Jesteśmy szczęśliwi, bogaci, wspaniali, i nie ma co do tego wątpliwości.

Jakąś godzinę po wyjściu chłopaków rozległo się mocne pukanie do drzwi. Nasze śmiechy momentalnie ucichły i popatrzyłyśmy po sobie zaskoczone.

- Przecież Leon ma klucze – szepnęła Emma. – O co do…

Nie udało jej się dokończyć, bo zza drzwi dobiegł nas zimny, obcy głos.

- No co robisz debilu?! Lepiej się odsuń.

Wystrzał. Kopnięcie w drzwi. Kroki w korytarzu. Spojrzałam na dziewczyny i drżącą ręką wyciągnęłam z kieszeni swój pistolet. One zrobiły to samo.

Po chwili w drzwiach stanęło pięciu wysokich, muskularnych facetów, ubranych w całości na czarno. Jeden z nich trzymał w wytatuowanych dłoniach pistolet.

- Hej, dziewczynki – powiedział uśmiechając się szeroko. – Lepiej spuśćcie broń, to obiecuję, że żadnej z was nic się nie stanie.

Jego twarz była znajoma. Wielokrotnie widziałam na ulicy i w telewizji plakaty z informacją, że jest poszukiwany. Dowodził gangiem razem z dwójką innych mężczyzn, których w tej chwili z nim nie było.

- Nie wierzę, że pofatygował się do nas sam Borge – usłyszałam głos Grety. Mówiła głośno, bez cienia strachu, co dodało mi odwagi.  – Co was tu sprowadza? Wpadliście na ciasteczka?

- Niezupełnie. Ale skoro już pieczecie, to czemu nie – stojący za nim mężczyźni zaśmiali się krótko i również wyciągnęli broń. Nie wiedziałam już, w kogo celować. – Spotkaliśmy waszych chłopców na mieście. No dobra, tak serio to nie był przypadek. Same rozumiecie, nie podoba nam się, w jaki sposób nas oszukaliście.

- To nie był nasz pomysł – wypaliłam. – Faktycznie, jeden z nas to zrobił, ale bez naszej wiedzy. A teraz zniknął.

- Tak, Leon już mi to tłumaczył.

- Czy wy…ich…?

- Spokojnie, nic im nie jest. Zważywszy na zaistniałą sytuację… może dam wam jeszcze jedną szansę. Znajcie moją łaskę. O ile opuścicie tą broń.

- Lore. Greta. – szepnęła do nas Emma ledwo słyszalnie. – Opuśćcie. On nas zabije jak tego nie zrobimy – po czym rzuciła broń na podłogę, a my poszłyśmy w jej ślady.

- Pięknie. Sprawa jest prosta. Oddajecie nam towar z małą nadstawką. Leon już sam wie, ile to ma być. A my zostawiamy was w spokoju.

- Nie możemy o tym same decydować – oznajmiła Emma.

- Leon też nie był przekonany. Daję wam dwa dni. A tymczasem jakaś zapłata się nam należy.

Delikatnie skinął głową i w tym momencie trzech mężczyzn stojących za nim ruszyło w naszą stronę. Nie miałyśmy jak się bronić, wszystko stało się zbyt szybko. I uwierzcie, naprawdę nie spodziewałam się, że przyłożą mi jakąś cuchnącą szmatę do ust. Szybko traciłam siły.

- Nic nie poruszy Leona bardziej, niż utrata ukochanej siostrzyczki – usłyszałam jeszcze, po czym osunęłam się na ziemię.

***

Bardzo mi się podoba ten rozdział :)) Mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu ;) Następny pojawi się w niedzielę, oczekujcie ;) 

Loverance