Niebezpieczny biznes - Rozdział piąty

Nie wiem jak długo siedziałam tak bez ruchu przy stole, z tym cholernym kubkiem kawy w rękach. Nie miałam pojęcia, co powinnam myśleć, ale jakaś część mojego umysłu uparcie powtarzała mi, co Kacper chciał mi przekazać.

On się zwyczajnie pożegnał. Ale nie na dzień, dwa, czy tydzień. Pożegnał się na zawsze.

Choć z drugiej strony obiecał, że się skontaktuje.

Co nadal nie znaczy, że wróci.

W każdym razie, kiedy do domu wszedł Leon, ja dalej siedziałam z tą kawą. Była kompletnie zimna.

- Lora! Wróciłem! – krzyknął od progu, ale nie miałam siły żeby do niego pójść. Czekałam aż sam przyjdzie. I tak jak się spodziewałam, po chwili stanął w drzwiach.

- Siemanko – powiedziałam ochryple.

- Co ci się stało? – spytał, patrząc na mnie z niepokojem. – Czemu masz taką minę?

-  Niezupełnie wiem o co chodzi – oznajmiłam nieco idiotycznie.

- Ja tym bardziej – odrzekł Leon. – Jak nie weźmiesz się w garść, nie będę mógł ci pomóc.

- Brzmi to całkiem sensownie.

- Ej, chyba już wiem. Naćpałaś się.

- NIEPRAWDA! BZDURA! NIE MASZ POJĘCIA! – wrzasnęłam nagle. Kiedy brat zmusił mnie do rozmowy nie mogłam już dłużej panować nad sprzecznymi emocjami. Chciałam wszystko wykrzyczeć.

- Przestań się drzeć! – odparł Leon tylko nieco podniesionym głosem. Zawsze brakowało mi jego opanowania. Usiadł obok mnie i chwycił za ramię. – No już młoda. Powiedz, co się stało.

- Najpierw zadam ci pytanie. Czy Kacper wspominał ci o czymś… dziwnym? Nie dał ci do zrozumienia, że coś się dzieje? Albo, no nie wiem… że coś mu grozi?

- Nie przypominam sobie nic takiego – powiedział po chwili namysłu. – Czemu pytasz? Mówił ci o czymś?

- Wczoraj, po tym jak wyszliśmy, zauważyłam, że chyba coś ukrywa. Kiedy myślał, że nie patrzę, wyraźnie dał po sobie znać, że ma jakiś problem. No i dzisiaj… odebrał mnie ze szkoły, potem przyjechaliśmy tutaj, mieliśmy trochę posiedzieć, ale ktoś do niego zadzwonił… gadali ze dwadzieścia minut, w sumie to się kłócili. Potem on wyleciał z domu mówiąc tylko, że się skontaktuje… ale nie wie, kiedy. Mam złe przeczucia. Chociaż całkiem możliwe, że przesadzam.

- Nie nie, masz rację – mruknął Leon, kiedy skończyłam mówić. – Dziwię się, że nic mi nie powiedział. Zdawało mi się, że mamy dobre relacje. A to wygląda, jakby miał jakiś duży problem.

- W naszej branży każdy problem jest duży – odrzekłam.

- No ale może się też okazać, że jednak przesadzamy. Może niepotrzebnie się martwimy.

- Obyś miał rację.

- Mam pewien pomysł, żeby to sprawdzić. Po prostu zwołamy spotkanie… pojutrze. To będzie sobota. Miałby czas przyjść. A poza tym żadnych małych problemów nie rozwiązuje się tyle czasu. Zobaczymy, czy przyjdzie.

- Tylko nie mów mu, że wiesz coś ode mnie.

- No pewnie że nie powiem.

Zrobiłam świeżą kawę, po czym poszłam na górę do siebie. Ciągle myślałam o Kacprze i martwiłam się o niego. Było mi też przykro, że nie chciał mi nic powiedzieć. Prawda jest taka, że problemy nie biorą się z dnia na dzień. Musiał się w coś wpakować już wcześniej. I nie powiedział mi. Nikomu nie powiedział. Czyżby wcale nam nie ufał?

W przypływie rozumu zdecydowałam się sama do niego napisać. Długo siedziałam nad pustym polem tekstowym, aż w końcu wystukałam:

„Pamiętaj, żeby do mnie napisać. Masz mi wszystko wytłumaczyć. Proszę. Obiecałeś.” Zabrzmiało to strasznie płaczliwie, ale przecież dokładnie tak się czułam. Wysłałam.

Długo czekałam na odpowiedź, ale wciąż nie nadchodziła. Zaczęłam zajmować się innymi rzeczami, odrabiałam lekcje, czytałam książkę, przejrzałam internet, wykąpałam się. Ale wiadomość nie nadeszła. Już wtedy byłam niemal pewna, że nie przesadzam. Kacper zawsze odpisywał niemal od razu, nigdy nie kazał zbyt długo czekać. Ale tym razem kazał.

Koło dziesiątej wieczorem ktoś delikatnie zapukał do drzwi. Nie wiem, czemu pomyślałam że to Kacper. W każdym razie moje serce zabiło szybciej i pozwoliłam wejść.

- Mogę? To tylko ja… - do pokoju wszedł Leon i uśmiechnął się smutno, kiedy zobaczył, jak się zawiodłam. – Wiem, że nie mnie się spodziewasz. Chciałem tylko zapytać… Kacper się nie odzywał, prawda?

W sumie to nie zapytał, po jego minie widziałam, że dobrze zna odpowiedź.

- Prawda. Nawet napisałam do niego, ale nie odpisał. Wysłałam to ponad trzy godziny temu.

- No tak – westchnął mój brat. – Ale nie trać nadziei. Przecież to nic nie znaczy, że raz nie odpisał.

- Nic nie znaczy…

- Może połóż się dziś wcześniej. To był mega męczący dzień. Jutro muszę roznieść kilka przesyłek i chciałbym, żebyś mi pomogła.

- Spoczko. Może masz rację z tym pójściem spać.

- No pewnie że mam rację. Jak zwykle – mrugnął do mnie. – To dobranoc. Może jutro będzie lepiej.

- Może. Dobranoc.

*** 

Dzięki za 300 wyświetleń! Wiem, że dla niektórych może wydawać się, że to mało, ale dla mnie to duży sukces :) 

Loverance