Niebezpieczny biznes - Rozdział siódmy

Jechaliśmy z Leonem jego czarnym bmw i8 przez zakorkowane miasto. Miałam nieodparte wrażenie że wszyscy się na nas gapią, co zresztą było prawdą; obok nas przejechał mężczyzna w średnim wieku, wytrzeszczając oczy na widok superdrogiego pojazdu. Leon jednak miał słabość do drogich, szybkich maszyn i absolutnie nie godził się na wymianę bmw na coś tańszego.

- Nie po to jestem tak bogaty, żeby trzymać wszystko w piwnicy zamkniętej na piętnaście zamków – mawiał. – Coś mi się od życia należy.

No a poza tym uwielbiał robić wrażenie na wszystkim i wszystkich dookoła.

Tym razem dojechaliśmy na miejsce przed wszystkimi. W barze panowała nienaturalna cisza, więc od razu podeszłam do radia i włączyłam je. Z głośników popłynęła jakaś stara piosenka.

- Mam nadzieję, że Kacper się pojawi – mruknęłam.

- Ja też mam nadzieję – odrzekł mój brat. – Dotychczas nie opuścił ani jednego spotkania. Ale niepokoję się… - zerknął na wyświetlacz. – Ciągle nie dał znaku, że odsłuchał naszą wiadomość.

- Może zepsuł mu się telefon – podsunęłam.

Leon tylko wzruszył ramionami.

Wkrótce potem w barze pojawiła się Greta.

- Siemanko ludzie – powiedziała dziarskim tonem.

- Elo – odrzekłam, a Leon tylko skinął jej dłonią.

- Ej, coś się stało? Macie takie miny.

- Co się stało? – zapytał Nathan, który właśnie wszedł i zajął swoje stałe miejsce za barem.

- Nic się nie stało – odparł Leon, jak zawsze biorąc na siebie odpowiedzialność za nas oboje. – To znaczy, w sumie nie wiemy.

- Poczekajmy na resztę – dodałam.

Parę minut później zjawili się Adrian, Sebastian i Rob, a na końcu weszli Emma i Michał, trzymając się za ręce. Czekaliśmy dwadzieścia minut, ale Kacper się nie pojawił.

- Lora? Kacper ci mówił, że się spóźni? Nie wypadło mu coś? – zapytał mnie nagle Seba.

- Chyba nie ma co dłużej ukrywać – popatrzyłam na brata, a on kiwnął głową. – Tak naprawdę nie wiemy, co się stało z Kacprem. Zniknął – opowiedziałam przyjaciołom wszystkie zdarzenia ostatnich dni spoglądając kolejno na wszystkich obecnych. – Zwołaliśmy z Leonem to spotkanie, żeby się upewnić, że wszystko z nim w porządku. Że przyjdzie i będzie tak jak dawniej.

Kiedy skończyłam mówić, zapadła głucha cisza. Atmosfera, od początku napięta, w tym momencie zdawała się niemal namacalna.

- No ale… - zaczął Rob. – Czemu nic nam nie powiedział? Chyba jesteśmy przyjaciółmi, no nie? Przyjaciółmi – mówił, jakby starał się upewnić sam siebie.

- Może to był za duży sekret – podsunął Adrian.

- A może jednak przesadzamy… - szepnęłam ze szczerą nadzieją, że potwierdzą.

- Wątpię – odrzekła Greta. – Oczywiście, jesteśmy przede wszystkim ekipą. Ale prowadzimy też niebezpieczny biznes. On nie może sobie tak znikać bez słowa.

- To też prawda – mruknął Seba.

- Wiecie co? – powiedziała nagle Emma. – Nie mamy innego wyjścia, niż mu po prostu zaufać. W końcu nie znamy się od wczoraj. Zawsze był godny zaufania. Nie skreślajmy go tak szybko.

- Nie skreślamy go, po prostu się martwimy – odparłam.

- Co proponujesz, Emma? – spytał Leon.

- Musimy dać mu czas. Spotkajmy się jutro. A jeśli nie przyjdzie, to pojutrze. Jeśli przez tydzień się nie pojawi, zaczniemy go szukać. Zgadzacie się?

Ta propozycja brzmiała sensownie, więc wszyscy na nią przystali. Nathan zrobił picie, a Michał i Adrian zaczęli żartować, przez co atmosfera trochę się rozluźniła. Czułam wsparcie płynące ze wszystkich i mimo że się martwiłam, poczułam, że wszystko będzie dobrze. Gdzieś w głębi ciągle jednak miałam nadzieję, że nagle Kacper wejdzie, przeprosi nas wszystkich i jakoś sensownie się wytłumaczy.

Jednak mimo że siedzieliśmy do późna, on się nie zjawił.

Ciągły niepokój sprawił, że kiedy o czwartej nad ranem wracaliśmy tą naszą bryką do domu, byłam potwornie zmęczona. Na granicy świadomości odnotowałam, że Leon znów zadzwonił do Kacpra, a on znów nie odebrał. Nie miałam siły przysłuchiwać się nagrywanej wiadomości, ale jedno zdanie zapadło mi w pamięć. Może dlatego, że słyszałam je już wcześniej:

- Dobrze wiesz, że to niebezpieczny biznes, a mimo to znikłeś bez słowa.

***

Dwa rozdziały temu dziękowałam Wam za 300 wyświetleń, a tymczasem już wybiło 400 :D Wobec tego dziękuję jeszcze raz! Mam nadzieję, że nowy rozdział się Wam spodoba.

Loverance